Co poniektóre pewnie mnie pamiętają. Chciałabym do Was wrócić. Może to mi pomoże trochę się z sobą ogarnąć.

Dla formalności:

1. 30

2. 174cm

3. aktualnie słoniowe 78, najniżej marne 54 docelowa obecnie 59.

4. Obecnie czy od początku?

5. Zaczęło się w sumie w dzieciństwie. Ciągłe myśli, że jest mnie za dużo, moja samoocena generalnie gdzieś poniżej poziomu morza, wyzywanie od grubasów przez brata i kuzynów, zajadanie smutków ergo tycie, tycie, tycie i jeszcze większe doły=więcej żarcia. Jeśli chodzi o największą zmorę, czyli bulimię - jak miałam 16 lat zaczęłam wymiotować. Potem już wzloty i upadki. Głównie upadki. Tyłam jak szalona. Max waga powyżej 90kg osiągnęłam na 1 roku studiów - ogarnęłam się jakimś cudem i zaczęłam szybko chudnąć (taki typ ze mnie - wszystko albo nic). Nie jadłam praktycznie nic (jadłospis: śniadanie - grapefruit, obiad - rosołek z kostki, kolacja kawa), + ukochane tussi. Po jakimś czasie nie mogłam patrzeć na jedzenie, doszłam do mojej najniższej wagi. Potem poznałam mojego obecnego męża, na jakiś czas się uspokoiło.
Co jakiś czas wpadam w ciąg napad-kibel, potem nie jem nic. Obecnie jestem po napadzie (znaczy się wczoraj), więc dziś pewnie nic bym nie zjadła. A chcę! Chcę zjeść normalnie i dojść do jakiejś zdrowej równowagi.


6. Potrzebuję wsparcia i motywacji, żeby się ogarnąć.